Opeens was het idee daar...wij gaan naar Zweden! Na een bezoek aan de emigratiebeurs waren we om. Prachtig land, ik zou zo aan de slag kunnen als kleuterjuf, betaalbare huizen met een flink stuk grond erbij, en minder druk. Niet alleen op de wegen, maar ook de prestatiedruk op school en werk is minder.
Maar dan moeten de kinderen ook mee en die dachten daar heel anders over. Indra vond het idee om naar Zweden te verhuizen wel leuk, ze had er zelfs zin in, maar ze vond het erg moeilijk dat ze haar vriendinnetjes, de familie, ons vertrouwde huis, de buurt en de fijne school moest achterlaten.
Sina was vooral heel, heel boos. Ze vond het onrechtvaardig dat wij konden beslissen over haar leven en bepalen dat ze zomaar in een ander land moest gaan wonen en daarbij haar vriendinnetjes moest achterlaten. En terecht, het is een grote beslissing over iemand anders leven en voor een kind niet te overzien. Voor ons evenmin eigenlijk. Het heeft geen zin om aan te komen met "we willen een beter leven, meer ruimte en meer rust" voor ons als gezin.
Het afscheid voor de meiden was vreselijk verdrietig. Ontroostbaar, boosheid en veel tranen bij het allerlaatste afscheid van hun beste vriendinnetjes. En dan sta je daar als moeder en ziet hoe intens verdrietig je dochters zijn.
De kinderen beginnen op de NAVET-school waar ze zich eigenlijk vrij snel thuis voelen. Het is een school voor kinderen die emigreren naar Zweden. De groep bestaat uit 16 kinderen van 12 verschillende nationaliteiten. De kinderen krijgen twee maanden les en stromen dan door naar een Zweedse school.
Sina is de oudste en heeft helaas geen leeftijdsgenootjes, maar voelt zich wel fijn op school. De stof is voornamelijk gericht op Arabisch sprekende kinderen. Dit blijkt te makkelijk en er wordt besloten om onze meiden sneller te laten doorstromen naar een echte Zweedse school.
Indra wordt warm ontvangen in klas 3 (grp 6) en heeft een lieve juf. Ze heeft snel haar draai gevonden en contact met andere meisjes, maar nog niet meteen echte vriendinnetjes. Indra mist haar vriendinnetjes en staat zo nu en dan huilend bij mij. Het zijn korte momenten en het worden er steeds minder.
Sina's eerste week begint goed, maar ze krijgt een andere leraar die eigenlijk niet zo goed weet wat hij met Sina moet. Het lijkt wel of hij onzeker is met het feit dat ze niet vloeiend Zweeds spreekt. Sina heeft het idee dat hij haar ontwijkt en voelt zich niet gezien. Vanaf dit moment wordt het heel moeilijk voor Sina.
Ze wil niet meer naar school en is s'ochtends regelmatig in tranen. Het ene moment zit ze huilend op haar kamer en wil mij niet zien ( “jij wil naar Zweden en ik moet mee en mijn beste vriendin achterlaten!”) een half uur later komt ze naar mij toe voor troost. Dit duurt een maand. Er is geen moment geweest waarop ik dacht doen we wel het juiste, maar ik heb wel vaak gedacht wat een zware opoffering Sina en Indra moeten brengen voor onze keuze en het is dan moeilijk achter je eigen beslissing te staan en je niet schuldig te voelen.
Op zo’n moment zou je heel graag willen dat haar vriendinnetjes op bezoek komen. Wij kunnen natuurlijk ook naar Nederland gaan, maar we hebben besloten dat niet te doen voor de zomer omdat het dan alles juist weer moeilijker maakt.
Maar goed, Zweden is niet om de hoek en het is heel wat gevraagd om dan te zeggen komen jullie maar hierheen. We komen er ook achter dat behalve de kerstvakantie er geen vakanties zijn die samen vallen.
Het contact met vriendinnetjes verloopt vooral via de telefoon, de post en af en toe skypen. Skypen is superleuk, maar ze zijn daarna ook weer verdrietig.
Hoe verdrietig dit alles ook is, toch bouw je daardoor juist een sterkere band op met je kinderen en je man. Wij zitten in een achtbaan van emoties. We proberen er zoveel mogelijk voor de kinderen te zijn, ze te troosten als ze daar behoefte aan hebben, maar ze ook uit hun emotie te halen als ze daar in blijven hangen. Het niet mooier te maken dan het is…het dagelijks missen van de vriendinnetjes is hun eerste grote verdriet dat ze in dit leven meemaken. We doen veel leuke dingen samen.
Wat een beetje tegenwerkt is dat we nu in een appartement wonen in het centrum van Vetlanda en de kinderen de vrijheid missen van een eigen tuin. Hoewel het zeer praktisch is voor de eerste periode hier in Zweden is het natuurlijk niet onze droom. De huizenmarkt ligt een beetje stil in de winter en pas in de lente komen er weer huizen te koop.
Als gezin wordt je hechter, een soort cocoonen. Je doet vrijwel alles samen omdat je nog géén vrienden hebt en ook géén familie hier in Zweden. Nu de winter komt, het koud is buiten en vroeg donker (om vier uur!) wordt dit cocoonen alleen maar versterkt. Het is een verandering in het leven die je samen meemaakt. Emoties zijn intenser, maar je deelt ze ook vaker. Ik vraag me af of ik in Nederland zo dicht bij mijn puberende dochter had kunnen komen als nu.
Ik heb superveel zin in onze eerste Zweedse winter met kou en sneeuw, maar zie ook uit naar de lente, ons eigen Zweedse huis met grote tuin op het platteland.
Reactie plaatsen
Reacties
Het duurt wel een jaar voordat alles eigen wordt. Geduld en inderdaad meer naar elkaar toe groeien. Vertrouwen hebben 😘
Lieve Eegje,
Wat beschrijf je dit mooi en eerlijk
Ik hoop zo dat dit voor jullie heel mooi gaat uitpakken en wat voel ik veel liefde
Dikke kus voor jullie allemaal
Lieve Eegje,
Erg ontroerend om dit allemaal te lezen.
Ik hoop dat jullie uiteindelijk allemaal je plekje zullen vinden in het prachtige Zweden .
Liefs Alice
Hoi Eegje en Kim,
Wat een mooie beschrijving van de situatie! Hulde.
Voor zover ik iets te adviseren heb zou ik me (als ik jullie was) inderdaad meer richten op de toekomst (ruimer huis, eigen tuin, nieuwe vriendinnetjes) dan op het verleden (contacten met oude vriendinnetjes of zelf het over laten komen daarvan). Succes er mee, en veel plezier in de sneeuw.
Lieve Eeg, Kim, Sina, Indrah, mooi geschreven. Ja achtbaan van emotie's zo te lezen. Een proces waar jullie sterker uit gaan komen. Dat geloof ik echt.
Hele fijne kerstdagen samen ! namens ons 3e.
Hoi Kim en Eefje en kids,
We wensen jullie een heel voorspoedig 2019 in Zweden. Bijzonder om via het blog en de vlogs jullie belevenissen te volgen!
Veel geluk en gezondheid,
Edwin, Marjo, Bente en Sanne
Oeps, dat moest lieve Kim en Eegje zijn. Gelukkig nieuwjaar!
Ja wat een rollercoaster is het! En ik kan me helemaal voorstellen hoe lastig het voor de meisjes is. Maar als ik jullie zo in dat groen zie rondlopen.. moeten jullie op geen andere plek zijn. x Iris