Voor de meiden is de verhuizing naar Zweden en daarbij het achterlaten van al het vertrouwde: familie, vrienden, school en ons huis in Den Dolder niet makkelijk. We hebben ervoor gekozen om eerst in “de stad” een appartement te huren. Dus van een huis met tuin grenzend aan het bos zitten we nu 3-hoog in een appartement met een klein balkonnetje. In de eerste weken was er véél verdriet en boosheid. Ze missen de tuin, de vrijheid om naar buiten te kunnen gaan wanneer ze willen, het bos in te lopen of bij een vriendinnetje te gaan spelen. Vooral dat laatste geeft veel verdriet…
Op zaterdagochtend zijn ze er klaar mee en Indra besluit naar Nederland terug te gaan, Sina sluit hier enthousiast bij aan.
Dagboekfragment Sina: “Vandaag is het zover. Wij zaten op mijn kamer (ik en Indra). En toen zij Indra plotseling. ik ga terug naar Nederland lopen. Ik was dat al eerder van plan maar ik wou niet alleen. Toen hebben we onze spullen gepakt en zijn we vertrokken.”
Ze vertrekken met een rugzak vol knuffels, pyjama, wat eten, een beetje Zweedse kronen en hun NS-kidsvrijpas. Tja, wat doe je dan als ouders…? We geven ze de ruimte en laten ze gaan.
Na een uur is het voor ons lang genoeg geweest en Kim gaat een rondje fietsen om te kijken of hij de meiden ergens ziet maar ze zijn nergens te vinden. Kim belt Sina en ze vertelt dat ze al ver gelopen hebben en bij Stensåkra zitten.
“Tijdens het eten belde Kim, mijn vader, toen deed ik of wel al heel ver weg waren. Toen ik wou spellen hoe het heten waaide de kaart het water in. Ik kreeg de slappe lach en Indra ook.”
We pakken de kaart van Vetlanda erbij en de meiden zijn al flink opgeschoten, nog een klein stukje en dan lopen ze de kaart af! We besluiten de auto te pakken. Er naar toe te rijden en ze te gaan zoeken. Inmiddels zijn ze al 2 uur weg en we zijn toch wat ongerust geworden. We rijden naar de wijk Stensåkra die Sina noemde, parkeren de auto en lopen beiden een andere weg. We treffen elkaar iets verderop, maar géén Sina en Indra. Misschien was de beslissing om ze “de ruimte” te geven toch niet zo slim geweest.
Sina weet echt wel wat ze doet, maar ze heeft niet zo lang geleden een film gezien over twee jonge kinderen die van Marokko terug lopen naar Nederland, en misschien probeert ze dat nu ook! We proberen haar te bellen, maar Sina’s telefoon is niet meer te bereiken.
“Ons proviand was op en toen liepen we langs De Willys. En toen zei ik kom we gaan wat lekkers kopen en Indra zei niks maar ging gewoon mee. Toen kwamen we langs het gebak en ik dacht ik neem een kaneelbol en toen zag ik dat er stond 4 voor 20 kronen en toen heb ik die genomen. Indra zei de hele tijd niet doen, mag niet, dit is ilegaal enz. toch deed ik het. Bij de kassa liet een meneer met heel veel spullen mij voor. Indra zei ik ga vast omdat ze hier niet aan mee wilde werken. Ik trok haar terug en zei wacht ff. Daarna heb ik nog 20 kronen aan een bedelaar gegeven. Daarna hebben we allebij een kaneelbol gegeten en gedeeld met eenden, kouwen en huismussen.”
We rijden verder tot de kaart stopt en we besluiten om te keren. Misschien zijn ze zonder kaart verder gelopen naar het zuiden (Sina had haar plastic kompas meegenomen) of al verdwaald…of heel misschien alweer terug bij ons appartement?
Kim brengt mij naar huis, mochten ze besluiten toch terug te keren, en hij gaat nog verder met zoeken. Ze zijn nu al langer dan 3 uur weg!
Als ik uit de auto stap zie ik ze ineens in de verte aankomen en gebaar Kim dat hij uit de auto moet komen en snel lopen we de trappen op naar ons appartement.
“Papa deed heel normaal open en deed of er niks aan de hand was, maar mama barste in tranen uit en gaf ons allebij een knuffel. Wat bleek was dat papa echt dacht dat we daar waren dus ze waren ons gaan zoeken op 2 plekken. En ze waren pas net thuis en hadden ons zien aankomen. Maar papa was koel aan het doen want hij had bedacht ons te zoeken. Maar nu is alles goed gekomen. Mam en pap hebben de laatste 2 kaneelbolen gekregen. Wij zijn weer thuis.
En oja we waren 3 uur weg geweest. En ik had een rat gezien toen we door het water liepen. Het was heerlijk om je zo super vrij te voelen. Ik zit nu op mijn kamer te schrijven met de radio aan een koekje en een kop thee en het is nu 10 voor 9.
Einde verslag voor vandaag.”
Euh… eind goed al goed? We dachten toch even dat ze echt vertrokken waren en dan bedenk je allerlei vervelende scenario’s, kinderen verdwaald, Zweedse politie op de stoep, alleen s’ nachts in het donker. Maar de meiden hadden een heerlijke dag gehad en bleken uiteindelijk de hele tijd bij een riviertje te hebben gespeeld op 5 minuten loopafstand van ons huis. Uiteindelijk was het dan toch een goede keuze geweest om ze de ruimte te geven.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een verhaal! Ik vind het dapper van jullie allemaal. En wat fijn dat Sina in haar dagboek schrijft. Dan maar gauw een huis met tuin kopen!
Mooi avontuur met lekkere kaneelbollen!
Kim: de sleutel is weer boven water!
Ik denk dat ik na 10 minuten al achter ze aan was gegaan. Ben benieuwd naar het volgende avontuur. En nog maar drie weken en dan hebben ze bij jullie ook herfstvakantie, lekker de bossen in met elkaar.